Como despedir a un irmao? Que se pode dicir sen que broten as bágoas e enmudeza a gorxa? Como resumir toda unha vida nunhas poucas e insípidas verbas? Como expresar todo o que se sinte cando non abondan as palabras?
Só podo dicirche que o destino te arrebatou demasiado pronto, deixándonos orfos do teu marabilloso sorriso e da túa infinda bondade, do teu saber estar e da túa abondosa ledicia, que derramabas a raudales.
Perder aos pais é fondamente doloroso, teñan a idade que teñan, xa nunca máis oirás as súas voces, nen sentirás a súa calor, nin as efusivas e agarimosas apertas. Sen eles,perdes as raíces nai, as que nos dan o ser e a existencia. A súa falla déixanos baleiros de todo, perdidos, desorientados. Aínda que na nosa mente e na nosa alma se perpetúen para sempre.
Perder aos pais disque é lei de vida, pero pesa e afoga o espírito.
Perder a un irmao é unha coitelada certeira no cerne do corazón. É perderse a un mesmo, esnaquizarse, partirse, desmembrarse, porque somos o mesmo sangue, o mesmo lar.
Pero é que ti, Martín , representabas a bondade personificada. E xa non falemos dese loitador incansable que nunca se deixou vencer por ese maldito mal que pouco a pouco te consumiu. Déchesnos grandes leccións de vida e comportamento, como un ser único e irrepetible. Seguiremos o teu legado de loita, amor, bondade e humanidade para tratar de sermos mellores persoas e achegarnos a ti.
Agora emprendes unha incerta viaxe entre unha colorida chuvia de flores e o ronco son das gaitas. Que os astros e os ventos che sexan favorables e que as notas do himno do antigo reino da Galiza te conduzan onde os antergos e poidas aloumiñarte xunto cos pais.
E, se acaso, regresas polas Baratas, alí na prazoleta poderás xogar ao marrachace, aos tres navíos ou ao bote está na malla. E baixo a tenue luz da faroleta, poderás quedar pampo escoitando as historias do Tuto. Cando te aburras, podes coller a isocarro da Pitusa e repartir unhas gaseosas ou acercarte ata o Bailarín e servir uns cafés.
Seguramente alguén necesitará que lle arranxes unha persiana, unha billa ou calquera enchufe. Tamén poderás tocar o tambor no grupo dos scouts e facer eses redobres que tanto che gustaban.
Nas mornas noites de verán nalgunha verbena poderías coller as baquetas e tocar a batería cos Iris ou os Ovnis. E cando vaias por Trevinca non te afumes moito na lareira e goza co doce sabor dos arandos. E coidado ao deslizarte co trineo polo herbal abaixo!
Para viaxar entre as estrelas poderás conducir algunha moto alada ou un futinguiño estrondoso, que ti poñerás a punto.
E os da Facenda celestial coñecerán ao mellor dos compañeiros para descubriren unha nova lei verdadeira: que o primeiro son as persoas e non o traizoeiro diñeiro.
E xa sabes que quedas emprazado a facer rolda e cantar panxoliñas todas as noites de Reis; non han faltar o “tamborileiro” nen o “cuchilliños a ruxir”.
E prométoche, irmao, que o teu anxo da garda, que foi a túa muller Charo, non ha quedar soa. Estaremos sempre ao seu carón para o que faga falla. Ela, que sempre estivo ao teu lado e non te deixou nin un segundo, merece todo o noso respecto e admiración.
E que dicir de Lara, que se comportou coma unha campioa, derramando cariño e amor nos teus coidados.
Adeus, irmao, boa viaxe cara Ítaca. Nós endexamais te esqueceremos. Seguiremos sendo unha vigorosa e apertada piña.
Que saibas que calquera dos teus irmaos te mudábamos o destino, porque, se alguén merecía vivir, eras ti. Sen ti o mundo vai ser peor.
Conservaremos nos nosos iris esa túa mirada limpa de ollos eternamente cristalinos.
