“Vivo, pero non son eu o que vive, é Cristo quen vive en min” (Gal 2, 20). Antonio Ferrer Soto (1994, Somoza-A Rúa), finalizaba con esta frase en galego a súa intervención na súa primeira misa solemne, celebrada na tarde do 7 de xullo na igrexa da súa parroquia, Santo Estevo, tras a súa ordenación sacerdotal o pasado 30 de xuño en Astorga. “Esta é a frase que elexín para o meu ministerio. Oxalá sexa capaz de transmitir na miña vida isto co meu exemplo, as palabras sobran”, aseguraba.
A súa intervención pechaba un acto que abarrotaba de xente a igrexa de Santo Estevo. Nel participaban unha vintena de sacerdotes, entre eles o director do Colexio Pablo VI-Fátima (onde estudou Antonio Ferrer), José Manuel Carrasco, que era ademais quen predicou na homilía; o reitor do Seminario Menor de Ponferrada, José Antonio Prieto (quen coordinou a celebración); o anterior párroco de Santo Estevo, Severino Pérez, e o actual, Lisardo Paradelo.
Antonio Ferrer estaba acompañado nesa tarde por amigos e familiares, entre eles a súa irmá, quen lía unha das lecturas, así como por numerosos fregueses. Nesta misa cantaba ademais un coro formado por veciños de Petín, A Rúa Vella e tamén de Astorga.
Ao final da cerimonia este novo sacerdote, o único que se ordeaba este ano na Diócese, dirixíase aos asistentes para compartir a súa alegría neste día tan especial e para lembrar como xurdiu e foi madurando a súa vocación. “En Somoza, pobo que case coroa este precioso val de Valdeorras, Deus regaloume a vida. Dende moi pronto quixo que o meu amor por el fose espertando da forma máis sinxela”, dicía.
Ademais, lembrábase da súa avoa “Emérita, a primeira que me ensinou unha oración a Santa Bárbara e en galego, que rezabamos xuntos cando tronaba” e da súa outra avoa Apolonia, “que me pedía que cantara as oracións da santa misa cun pequeno misal que unha veciña de Somoza me regalara”; así como dos seus pais, indicando que “non había noite na que de pequenos ao deitarnos non rezásemos unha palabra sinxela antes de durmirnos”. Ademais destacaba como o seu pai, estando a punto de falecer, “díxome, se tes que ser sacerdote, sé un bo cura“.
Antonio Ferrer compartía tamén anécdotas da súa nenez que debuxan sorrisos nos asistentes como o feito de que lle chamaba moito a figura do cura “nas procesións polas rúas de Somoza nas festas, con aquel megáfono branco. ¡Como me gustaba despois imitalo! Toda a miña ilusión era xogar de pequeno a ser Don Severino, cousas de nenos que o Señor fixo madurar, en parte aquí, entre estas mesmas paredes”, en San Estevo, onde realizaba a súa primeira confesión e a súa primeira comuñón”.
Resaltaba ademais que na igrexa parroquial de Santo Estevo “naceu a miña vocación, creceu e madurou e aínda está madurando ese froito”. Unha parroquia que ao finalizar o acto, despois do besamáns dos fegreses a este novo sacerdote, o agasallaba cun sagrario.
Fotos: Carlos G. Hervella.
